Na wstępie napiszę, że bardzo mnie cieszą takie opinie - merytorycznie na temat tego konkretnego filmu, a nie uprzedzona krytyka dotycząca istnienia tej serii w ogóle, bo to jest już męczące.

Poznanie się Gru i Minionków: tutaj aż tak się tego nie czepiam, bo o ile pamiętam, Minionki wypatrzyły go przy okazji kradzieży korony, ale Gru mógł w sumie o nich zapomnieć, a oni odpowiedzieli na jego ogłoszenie później. Ale rzeczywiście jest to trochę naciągane.

Kyle to chyba mimo wszystko nie pies ;) Gru pytany o niego przez Margo sam przyznaje, że nie ma pojęcia czym on jest, więc zapewne nie eksperymentował na nim. Nie był na tyle okrutny, żeby porywać psa sąsiada. Chciał go tylko postraszyć, żeby zwracał uwagę gdzie się ten jego zwierzak załatwia. A skoro Gru posiadał Kyle'a już jako dziecko, to w pierwszej części Despicable Me ma on co najmniej ponad 30 lat, co dodatkowo mogłoby potwierdzać, że to nie pies.

Co do tych mocy nadprzyrodzonych - miałam dokładnie taką samą myśl! To się wydawało okropnie przesadzone jeśli chodzi o tę serię. Twórcy przyzwyczaili nas raczej do dziwacznych maszyn, gadżetów, eksperymentów, ale nie do mistyczno-magicznych elementów. Na upartego można stwierdzić, że Minionki są przykładem nadnaturalności, ale tutaj jednak poszli za daleko.

Ten motyw z pogrzebem był mocno niedorzeczny, nawet jak na humor "minionkowy" i tak jak wspomniałeś, napisany na kolanie.

Z matką Gru to się niedobrze dzieje już od trzeciej części DM, przynajmniej w mojej ocenie. Nigdy za nią nie przepadałam i uważam ją za przyczynę wielu kompleksów i porażek Gru w życiu prywatnym, ale twórcy zaczęli ją mimo wszystko nadmiernie demonizować. W końcówce jedynki przyznała, że jest dumna z syna, stwierdzając nawet, że jest lepszym rodzicem od niej. Pomyślałam wtedy: przynajmniej przyznała się do błędu i nareszcie wyraziła swoje uznanie wobec syna. W dwójce pojawia się tylko na weselu, ale założyć można, że wciąż jest dumna z Gru. Po czym w trójce oświadcza, że nadal uważa go za porażkę xD Nie tymi dokładnie słowami, ale w tym znaczeniu. Straszna niekonsekwencja twórców. Zresztą we wspomnieniach Gru jawi się ona jako nieokazująca uczuć i obojętna na dokonania syna, ale nie jako kompletnie nieodpowiedzialna matka, której nie interesuje gdzie się znajduje jej dziecko. Tak że z tym też się z tobą zgodzę.

Mnie osobiście przeszkadzały te niektóre nieścisłości i tak jak piszesz, wydawało się że ludzie odpowiedzialni za ten film nie oglądali z uwagą poprzednich części. Przykładowo ten drobny wątek z Victorem (synem Perkinsa). Sądziłam, że jego nie było na świecie w tamtym czasie, a tu się okazuje, że jest niewiele młodszy od Gru (co kompletnie przeczy słowom Perkinsa z jedynki). Jednym słowem, film robiony na szybko i bez polotu. Szkoda, bo naprawdę uwielbiam dwie pierwsze części tej serii i przykro się patrzy na takie bezczelne odcinanie kuponów. Nie powiem, trochę się pośmiałam na "Wejściu Gru" i na chwilę zapomniałam o codzienności, ale oczekiwałam znacznie więcej.