Każdy odbiera film przez swoją wrażliwość i emocjonalność. Ja go nie zapomniałam, chociaż oglądałam już prawie rok temu. Mnie zahipnotyzował,

Zgadzam się. Mogło się to zamknąć w etiudzie na 15 minut i wystarczyłoby.

a może film chce właśnie pokazać, jak bardzo jednostronnie ludzie podchodzą do sztuki w ogóle (że ma być naładowana treścią, efektywna, szybka, produktywna i tak dalej) i w podobny sposób podchodzą też do życia (byle szybciej więcej załatwić i jazda dalej)?

Może. Przy czym można robić "slow movie" jak "Chungking express" albo jak "Perfect Days". Dla mnie ten pierwszy to majstersztyk, a ten drugi się nie broni (poza główną rolą, która jest świetnie zagrana).

Plus: na tyle, na ile znam twórców, to "przekaz" wychodzi im przez przypadek albo jest mocno doszywany do tego, co zrobili.

Mam podobne wrażenia. Taki sam film można byłoby nakręcić o moim życiu, czy moich znajomych. A po co mam oglądać to samo co mam w rzeczywistości? Ten film jest po prostu słaby. Jak napisałeś nie ma tu żadnego przesłania. Przypomina mi te obrazy, albo rzeźby które niczego nie wyrażają, nie ma w nich żadnej treści, nawet ładne nie są, a mimo to jest zachwyt nad nimi i sprzedają się czasami za chore pieniądze. A wszystko dlatego bo się tym zachwycił jakiś znany krytyk, a stado poszło za nim.

a może przesłanie jest takie, że większość filmów to fałsz i że to, co pozafilmowe, też jest coś warte? bo w sumie - po co oglądać jakieś wymyślone głupoty i innych superbohaterów? co to niby daje? dodatkowo, w sztuce, poza treścią, istnieje też forma, która może skłaniać do refleksji (ot, choćby samo to, że tu zadajesz jakieś pytania o istotę sztuki to potwierdza). sztuka to nie zbieranie informacji. owszem, w tym wszystkim zdarza się i pozerstwo czy jazda na nazwiskach, ale nie zawsze tak jest.

Po prostu nudne rzeczy są nudne. Do kina idziemy na akcje a nie nudę.

A może właśnie tym jest ta jego szafa ze zdjęciami, które kataloguje? Taka metafora tego, że każdy ma swój świat, który w pełni rozumie tylko on, a dla innych jest zbiorem bezwartościowych zdjęć, przypisanych do dat? Ja film odebrałem bardzo przyjemnie, ale jestem przyzwyczajony jednak do zamknięcia wątków, które tu pozostają otwarte. Albo niewarte zamknięcia. Teoretycznie film, po którym nie ma

Jakiś (moim skromnym

akurat moralizatorskie filmy to największe gnioty. wystarczy, że w szkole nauczyciele i katechecie mnie pouczali.

W pełni się zgadzam. Zachęcony tak pozytywnymi opiniami wybrałem się do kina i cóż, pierwszy raz od dawna zastanawiałem się czy nie wyjść z seansu. Dotrwałem do końca, ale niewiele to zmieniło. Uważam się za osobę wrażliwą i empatyczną, ale moim zdaniem w niczym to nie pomaga w odbiorze filmu. Może większość uzna mnie za zbyt mało inteligentnego aby zrozumieć ten film, ale dla mnie był on po prostu nudny. Można by wyjść na godzinę do toalety, a po powrocie nic byśmy nie stracili, bo co 15 minut sekwencja scen się powtarzała. Poza tym zgadzam sie z opiniami, że nie jest to takie perfekcyjne zycie tylko bardzije depresyjny film o samotności. Końcowa scena bardziej mi przypomina śmiech przez łzy niż zadowolenie z życia.

Zgadzam się z Twoją opinią, szczególnie co do opisu ostatniej sceny. Ja odebrałem to jako śmiech przez łzy. Z jednej strony ma to swoje spokojne życie, ale co z tego? Jest powtarzalne do bólu, życie bez emocji jest wegetacją.