Z perspektywy ludzi wychowanych na dzisiejszych youtuberach, influencerach(najbardziej nie produktywne jednostki na świecie), wszelkiego spektrum portalach społecznościowych typu tik tok albo fejs gdzie normiki i bambiki oraz ludzie z niskim ilorazem inteligencji klikają oraz zazdroszczą życia innym ludziom(żałosne) i nie potrafią usiedzieć w miejscu i np. poczytać książki dłużej niż przez godzinę, tylko muszą co 15 minut mieć kolejny dopływ na mózgu dopaminy poprzez sprawdzanie powiadomień na swoim smartgównie, to faktycznie ten film może się wydawać jednym wielkim "Ale co to?" "Dlaczego tam się nie strzelają" "Dlaczego nie ma zdrad ani romansów" "Dlaczego ten papa dziadek, nie wie co to jest Spotify" itp. Głupie, szczeniackie pytania ludzi o tak wąskich horyzontach myślowych oraz o tak niskim światopoglądzie że aż kartofle gniją w piwnicy.

Obejrzałem ten film bo uwielbiam kino tego typu jak np. Wiosna, Lato, Jesień, Zima, gdzie dowiedziałem się i doszedłem do całej masy wniosków o np. kobietach jakie są naprawdę...jest jakaś magia w kinie Azjatyckim ponieważ pokazuję realne problemy w sposób w jaki USA nie potrafi tego zrobić. A wracając do meritum, utożsamiam się z głównym bohaterem filmu, mimo że jestem od niego pewnie połowę młodszy, nie każdy potrafi i nie każdy wie jak założyć rodzinę. Mam pracę i nic więcej a jestem po trzydziestce. Czy potrafię znaleźć radość? Niestety nie i to pewnie kwestia wieku...za dużo marzeń w mojej głowie. Mentalnie jestem poniekąd tym dziadkiem z filmu, ponieważ nigdy nie miałem fejsa(wiem co to jest)i nic poza tym, a rok temu dowiedziałem się przypadkowo co to jest tinder itd. Nie interesują mnie takie GŁUPOTY.

No i codziennie wykonuję swój zawód, i jedyną przyjemnością jest pójście samemu do kina w piątek po pracy na tego typu filmy, ewentualnie wypicia piwa i zrobienie sobie seansu w domu. Śmiech przez łzy takie jest moje życie, podobnie jak tego dziadka. Niby wszystko w porządku, ale tak naprawdę nie i prawdopodobnie skończę w jakimś ośrodku dla seniorów, albo umrę w mojej norze z książką w rękach. Zresztą o śmierci myślę każdego dnia. Ale nie mam odwagi na zrobienie sobie czegoś, poza tym pochowali by mnie pewnie gdzieś pod płotem i kruki by tylko przylatywały że narobić na moją mogiłę i tyle by z tego wyszło. Więc lepiej się męczyć i jak głupek oraz naiwniak myśleć że jutro będzie lepiej, nie, nie będzie, każdego dnia w wieku dorosłego jest coraz gorzej. Człowiek usycha jak niepodlewany liść z samotności oraz z prozy i zgiełku życiowego. I jedyne co pozostaję to sztuczny śmiech przez łzy. 

Bardzo wzruszył mnie twój komentarz. Myślę że masz po co żyć, jeśli masz zainteresowania takie jak filmy czy książki to możesz ciągle znaleźć sens w swoim życiu. Jest tyle rzeczy które jeszcze możesz zrobić i masz ciągle na nie czas! Ja przed 40 stka zaczęłam się uczyć japońskiego, właśnie ze względu na miłość do kina azjatyckiego. I również uwielbiam film Wiosna, lato, jesień, zima. Oglądałeś Kwiat wiśni i czerwona fasola? Myślę że spodobałby Ci się bardzo, a główny bohater bardzo przypomina mi Ciebie. Pamiętaj że jeśli masz zdrowie, dach nad głową i jedzenie w lodówce, to jesteś szczęściarzem. Główny bohater Perfect Days choć z pozoru czerpie radość z prostych chwil to w głębi duszy ma swoje problemy, jak każdy z nas zresztą. Ale jednak jak widać na koniec filmu, zrozumiał że życie to dar i warto żyć, bo mamy je jedno i drugiego już nie dostaniemy. Wszytskiego dobrego !

Dziękuję, że się tym podzieliłeś. Cieszę się, że ten typ filmów filtruje ludzi i można poznać osoby pod pewnymi względami podobne do nas samych.

Może gdzieś piszesz? Chętnie dowiem się na jaki film się wybierasz, albo co ostatnio wywolało twój uśmiech?

Życie to nie picie drinków na plaży. Może ma to miejsce od czasu do czasu, ale nie jest to codzienność. Zwykłe rzeczy, które robimy każdego dnia odpowiadają za 80% naszego życia np. gdy ze sobą rozmawiamy, idziemy coś zjeść, witamy się z rodziną po przyjściu do domu.

Małe rzeczy, które mamy przed sobą nie są małe. Sam jestem osobą wysoko wrazliwą, mam skłonność do obniżonego nastroju (ale nie jest to wada - ten typ osobowości dostrzega i docenia więcej rzeczy w życiu, widzi więcej barw). Ma też większe trudności w nawiązywaniu znajomości, ale nad tym można pracować.

A czy czytałeś może H.D. Thoreau ? Pisał głównie eseje ale jego największe dzieło to Walden w którym opisuje swoje proste, samotne życie w chatce w lesie Walden. Uwielbiam te książkę i polecam ją serdecznie ! Staram się doceniać uroki codziennego życia i cieszyć się tym co mam, zamiast gonić za tym czego mieć nie mogę. Niestety żyjemy w okropnych czasach napędzanych konsumpcjonizmem. Warto zatrzymać się na chwilę i zapytać siebie za czym tak gonimy i czy jest to warte naszego czasu?

Nie znałem, ale po Twoim komentarzu dodałem na listę - do przeczytania. Dziękuję.

Rutyna najlepsza! :) sama pracuję zdalnie i tak sobie poukładałam tydzień, że i przestrzeń mam na aktywności fizyczne (basen) i na kino (min. raz w tygodniu) i na spotkania ze znajomymi (odc czasu do czasu). Oglądając rutynę Hirayamy miałam wrażenie, że poniekąd oglądam własne życie. I tak, czasem są takie dołki, że samotność zaczyna doskwierać i po prostu łzy same cisną się do oczu. Ale później przychodzi kolejny dzień, i kolejny. I ta moja rutyna pomaga wiele przetrwać!

Też uwielbiam basen. Chodząc z dziećmi odkryłem dużą radość nie tylko z pływania, ale także z atrakcji dodatkowych typu bicze wodne, zjeżdżalnia itp. (woda działa niesamowicie relaksująco)

Ostatnio czytając bloga na Filmweb odkryłem nowy gatunek kina "slice of life".

Też uwielbiam basen. Chodząc z dziećmi odkryłem dużą radość nie tylko z pływania, ale także z atrakcji dodatkowych typu bicze wodne, zjeżdżalnia itp. (woda działa niesamowicie relaksująco)